Begin november heeft de gemeenteraad van Schiedam een ruimtelijke visie voor het stationsgebied vastgesteld. De losse plannen die er zijn voor het gebied rondom Schiedam Centrum zijn gebundeld. Daarbij valt, tussen enkele surrealistische beelden, vooral op dat de ‘achterkant’ van het station serieus aangepakt gaat worden.

Tussen het spoor en de snelweg bevinden zich op dit moment enkele kantoorgebouwen. Ook de gemeente geeft aan: ‘voetgangers hebben hier nu nog niets te zoeken’. Met de ontwikkeling van woningen op ‘Schieveste’ verandert die situatie. Volgens de gemeente Schiedam moet met name het stationsplein aan de noordkant van het station ‘het visitekaartje van het SchieDistrict worden’. De bedoeling is dat het stationsplein naadloos overgaat in een openbaar ‘barrièrevrij’ gebied tot aan het water van de Schie.

Ook aan de andere zijde, de ‘centrumzijde’ van het station, moet een verbetering worden gemaakt. In de visie wordt vooral gewezen naar de bestaande architectonische hoogstandjes die hier gerealiseerd gaan worden, zoals de transformatie van het Amec-gebouw op het stationsplein en de ontwikkeling van de zogenoemde Kop van de Singel met het pand S’maak.

Horvathweg oversteken

Wie op dit moment de trappen opgaat vanuit het station richting de bussen zal de Horvathweg ervaren als een pseudo-snelweg. In de visie moet de weg een vriendelijkere uitstraling krijgen. Voetgangers krijgen voorrang bij het oversteken over brede zebrapaden, diverse bankjes en plantenbakken moeten zorgen voor een ontspannende sfeer en ook de gebouwen aan de Horvathweg gaan veranderen. Zo moeten de gebouwen de bestaande raamgevels transformeren tot daadwerkelijke adressen, zodat de dynamiek op de Horvathweg diverser wordt. Een brede tribunetrap moet de nieuwe toegang worden voor voetgangers vanaf de Horvathweg.

Kano’s en een verdwaalde molen

Een enthousiaste doelstelling in de gebiedsvisie is het actief betrekken van het water van de Schie bij de plannen. ‘Maak het water tastbaar, bijvoorbeeld door aanleg van steigers of het mogelijk maken van kleinschalige recreatie op en langs het water.’ In de visie wordt de suggestie gewekt dat we niet meer de recreatieve plassen opzoeken, maar de Schie gaan gebruiken als nieuwe kanohotspot.

Verder worden lezers van de visie geconfronteerd met een merkwaardig fenomeen dat regelmatig terugkeert in de beleidsstukken van de gemeente Schiedam: molens. En het maakt in feite niet uit waar deze molen staat. Er moet een molen te zien zijn. In dit geval wordt de omgeving van het station vrij realistisch weergegeven. Met - de kano’s even vergetend - de Schie op links, daarnaast de trambaan en verderop de bebouwing die we enigszins kunnen herkennen. Wat de molen aan de linkerkant, blijkbaar aan of op de snelweg op deze locatie te zoeken heeft, is onbekend.

Overigens valt in dit overzichtsplaatje vooral de groene uitstraling op. Bomen, planten en daktuinen moeten eruit springen in het vernieuwde stationsgebied. Het fenomeen daktuin wordt verbeeld door een persoon bovenop een dak, die geniet van een prachtig uitzicht over Schiedam. Of is hier sprake van suïcide? In de loop van de komende vijf jaar zullen we het weten. In die periode wordt het gebied namelijk stap voor stap ontwikkeld tot het voetgangersvriendelijke en groene gebied zoals in de visie beschreven staat.