door Philip van Es
Het mag bijna geen verrassing meer heten, maar de dammers van Van Stigt Thans zijn weer Nederlands Kampioen geworden. Met enige overmacht werden de Schiedamse dammers kampioen. Het is voor Van Stigt Thans alweer de tweede titel op rij.
“Ieder jaar strijden we met drie à vier andere teams om de titel”, legt Nationaal Grootmeester Ron Heusdens uit. “Dus het is ieder jaar de vraag of het lukt.” En dit jaar lukt het net als vorig jaar weer. Je zou verwachten dat als regerend landskampioen, de rest van de competitie de Schiedammers het vuur aan de schenen zou leggen. Maar niets is minder waar. “Het ging eigenlijk best soepeltjes dit jaar.”
Een mooi voorbeeld daarvan was de wedstrijd tegen Hoogeveen. “Dat was echt een beetje belachelijk”, fulmineert Heusdens. “Die hebben vier teams, maar het vlaggenschip laten ze met negen man spelen. Ze wilden niemand uit lagere teams doorschuiven, omdat het eerste team toch al veilig was.” En dus speelde Nationaal Meester Frits Luteijn geen wedstrijd. “Ik was de gelukkige die niet hoefde te spelen.”
Feestjes en dammen
Net als vorig jaar stond na de eerste kans om kampioen te worden een feest op de planning bij Van Stigt Thans. “Het bestuur had gezegd dat ze dit jaar geen kampioensfeestje zouden houden, maar wel een afsluiting-van-het-jaarsfeestje. Dat ging natuurlijk weer mis, net als in 2022”, lachen Heusdens en Luteijn.
Een week later stelde de dammers van Van Stigt Thans orde op zaken en pakten alsnog de titel. Traditiegetrouw hoort daar een kampioensfoto bij. Bijna net zo traditiegetrouw stonden enkele dammers niet op de foto. “Frits staat er niet op, omdat hij Anatoli Gantwarg naar de trein moest brengen.” Daarna komt Heusdens met een opmerkelijk verhaal over zijn Duitse teamgenoot. “Gantwarg zit elke wedstrijd niet alleen tegen zijn tegenspeler te spelen, maar ook tegen de klok. Hij moet altijd de trein halen. Maar misschien moet dat wel omdat er geen latere trein gaat”, grinnikt Heusdens. Luteijn vult aan. “Hij moet helemaal naar Nürnberg, dat is negen uur in de trein.”
Merkwaardig genoeg krijgen de landskampioenen geen schaal of beker van de Dambond, waar dat bij andere sporten juist heel gebruikelijk is. Vorig jaar kwam wethouder Antoinette Laan dat klein leed een beetje verzachten. “We kregen een trofee van de wethouder toen ze ons kwam feliciteren”, maar Luteijn plaats direct een kanttekening. “Veel hebben we er niet aan, want onze subsidie wordt nu afgebouwd.”
