Schiedam - Leo Buurman zoekt informatie over zijn vader: Ludovicus Hendricus Buurman, in 1944 woonachtig aan de van der Elststraat 14 B in Schiedam.

'Hij is ergens vóór 3 mei 1944 ondergedoken in Schiedam, volgens de verhalen bij een fietsenmaker waarschijnlijk op de Hoogstraat. Hij heeft dus niet voldaan aan de oproep voor de Arbeidsdienst. Verraden (voor € 7,50 per man) en vermoedelijk met ene Gouka gearresteerd en afgevoerd naar Kamp Amersfoort.' aldus Leo.

Op 3 mei 1944 van Kamp Amersfoort (Polizeiliches Durchgangslager -PDL) per trein afgevoerd naar Arbeits Amt Soest vallend onder Gau Arbeits Amt Soest en vandaar naar Arbeitserziehungslager Soest. 'Hier heeft men hem geprobeerd gehoorzaamheid bij te brengen in een door de Gestapo geleid concentratiekamp.' zegt Leo.

'Hierna werd mijn vader getransporteerd naar de HONSEL-Werke in Meschede waar hij vliegtuigmotoren van aluminium moest gieten, hij is boekhouder, dus het lag wel helemaal in het verlengde van zijn opleiding.'

'Op 8 augustus heeft hij in die gieterij een Kapo (voorman) met een ijzeren haak een Hakenkreuz op het hoofd getekend na een heftige ruzie. Toen door het Gerechtshof Meschede veroordeeld tot acht maanden gevangenis wegens Körperverletzung.

Opgenomen in Zuchthaus Werl en daar moest hij meewerken in de wapenindustrie. Waarschijnlijk ontsnapt en weer gearresteerd en vervolgens Gefängnis Hagen van binnen bekeken van 12 sep 1944 tot 25 jan 1945.

Afgevoerd naar Lendringsen waar dwangarbeiders, strafgevangenen en krijgsgevangenen werden ingezet om grote hallen in de bergen uit te kappen waar dan een brandstoffabriek zou worden opgebouwd. Hij zat daar waarschijnlijk in Lager Biebertal. Van alles wat ik in deze paragraaf geschreven heb, zijn er bewijsstukken.'

'Na de oorlog is hij uiteindelijk met de trein thuisgekomen waar zijn aanstaande vrouw, mijn moeder, hem al stond op te wachten. Hoe die thuisreis is georganiseerd voor de dwangarbeiders is mij ook niet bekend.

Mijn moeder is volledig dement en kan niets meer vertellen. Mijn broers hebben ook maar rudimentaire herinneringen aan terloopse zinnen die ooit eens uitgesproken zijn. Mijn vader zelf heeft nooit een woord daarover gezegd.

Nadat ik 35 jaar beroepsmilitair ben geweest en veel uitzendingen heb gedaan, heb ik inmiddels een idee wat post traumatische stress syndroom inhoudt. Mijn vader heeft zoveel drama’s meegemaakt, en met hem vele anderen, dat hij mijns inziens een wandelende tijdbom is geweest. Wat later ook bleek.

Nu heb ik de tijd en ook de behoefte om zijn leven in de oorlog in Nederland en Duitsland zoveel mogelijk te reconstrueren. Heel veel tijd besteed aan archief onderzoek in Schiedam, Amersfoort, Den Haag, Bad Arolsen, Landesarchiv NRW, Rode Kruis Nederland, internet en literatuur tot ik sterren zag.'

Wie informatie heeft kan contact opnemen met SCHIE.